Ùn possu più
Tekst en Muziek: GF Bernardini (I muvrini)
Bewerking Muziek: Luc Wynants
Taal: Corsicaans
Land: Frankrijk
Continent: Europa
I Muvrini is een Corsicaanse muziekgroep.
Jean-François en Alain Bernardini zijn geboren in een dorp in de Castagniccia, Tagliu-Isulacciu. Op zeer jonge leeftijd begonnen zij te zingen, samen met hun vader,Ghjuliu, die dichter/zanger was. De eerste single die werd opgenomen was met hun vader in samenwerking met de groep "Canta u Populu Corsu". (Ghjuliu Bernardini stierf in december 1977). I Muvrini ... ti ringrazianu, hun debuutalbum, verschenen in 1979, was opgedragen aan hun vader.
De begin jaren tachtig waren moeilijk, sommige dorpen verboden de concerten van I Muvrini omdat zij de 'openbare orde' zouden verstoren. I Muvrini bleef echter zingen in de Corsicaanse taal. Zij schiepen hun eigen stijl door traditionele muziek te combineren met hun eigen composities. De Corsicaanse identiteit kenmerkte hun eigen geluid. Intussen was de groep razend populair op het eiland en daarbuiten. Vele concerten volgden zowel in Frankrijk als in Duitsland, Spanje, Nederland en België.
I Muvrini werd een van de toonaangevende groepen in de Corsicaanse muziekscene. Een concert van I Muvrini werd een belevenis, voor Corsicanen maar ook voor toeristen, want naast de concerten in het buitenland toert de band ieder jaar in de zomer een maand op het eiland zelf, de zogenaamde "Giru". Een openluchtconcert in een klein Corsicaans dorp is toch een heel andere ervaring dan een optreden in een grote concertzaal. In 1985 kwam I Muvrini '85 uit, een jaar later A l'Encre Rouge.
Op 18 juni 2012 kwam hun voorlopig nieuwste plaat uit Imaginà. Het tweede nummer van de plaat Planet Spring, in het Frans en Corsicaans met een kort intermezzo in het Engels geeft de luisteraar meteen een duidelijke doch vredelievende boodschap mee. Een oproep aan eenieder om onze aarde te respecteren. "Une consience planétaire". Ieder mens plant een zaadje en dat zal de vrucht der vrede dragen. De andere nummers zijn op hun gekende wijze klankvol en strelend voor het oor.
Ùn possu più
È l'aghju torna in core è stasera più forte
U dulore di l'ore è e sperenze morte
È a vechja canzona di i so falzi patti
L'addisperu chì tona e parulle è po l'atti
Quand'elli vultaranu
À dicci lu veranu
Vai vaici tù
Eo
Eo ùn possu più
U listessu cunsigliu è tanti sò partuti
L'avvene à testa o cigliu è i sogni caduti
È l'amarezza in gola isse limosine à sparte
À ritruvassi sola pè e strade diserte
È issu tempu chì mena
Nantu à listessa pena
Vai vai vaici tù
Eo eo
Eo ùn possu più
E pagine arrubbate in le nostre memorie
E bugie malate e chjame derisorie
È isse quistione poste à vulè campà quì
E so falze risposte è i basta cusì
Quand'elli vultaranu
À porghjeci a manu
Vai vai vaici tù
Eo eo
Eo ùn possu più …
Je ne le peux
Me reviennent au cœur et ce soir plus encore
Tout le mal de ces heures les espoirs qui en meurent
Et la vieille rengaine toujours les mêmes pactes
Les désespoirs en chaînes les paroles et les actes
Quand reviendra leur temps
De nous dire le printemps
Va va si tu le veux
Moi
Moi je ne le peux
Et les mêmes conseils à ceux qui sont partis
L'avenir misé sur nos rêves meurtris
L'amertume à la gorge partageant les misères
Pour se retrouver seul sur des chemins déserts
Et ce temps qui ramène
Toujours la même peine
Va va si tu le veux
Moi
Moi je ne le peux
Les pages volées au cœur de nos mémoires
Les mensonges usés les appels dérisoires
Les questions que l'on pose à vouloir vivre ici
Leur semblant de réponses et tous les «ça suffit»
Quand ils viendront demain
Pour nous tendre la main
Va va si tu le veux
Moi
Moi je ne le peux …
---------------
Ik kan het niet
Het ligt me aan het hart, en vanavond meer dan anders
Al de pijn van deze uren en de hoop die verdwijnt
Het is altijd hetzelfde liedje, altijd dezelfde verdragen
De geketende wanhoop, de woorden en de daden
Wanneer komt hun tijd terug
Om ons over de lente te spreken
Ga ga, als je wil
Ik
Ik kan het niet
En dezelfde raad voor diegenen die vertrokken zijn
De toekomst tegenover onze gestorven dromen
De bitterheid in onze keel waarmee we de ellende delen
Om alleen te staan op verlaten wegen
En deze tijd die altijd
Dezelfde pijn terugbrengt
De gestolen bladzijden in het hart van onze herinneringen
De oude leugens de belachelijke oproepen
De vragen die we stellen om hier te leven
Lijken net op de antwoorden: het is genoeg
Wanneer ze morgen zullen komen
Om ons de hand te reiken
Eerste internet publicatie: 11/12/2014