De Beweging tegen foltering Sebastián Acevedo , MCTSA , (14 september 1983 - 12 mei 1990) was een actiegroep voor de fysieke integriteit van de gevangenen gearresteerd tijdens de militaire dictatuur in Chili tussen 1973 en 1990.

Dit lied werd gezongen tijdens vrijwel alle vreedzame demonstraties van de groep.

De tekst is gebaseerd op het gedicht "Liberté" van Paul Éluard, die het schreef in volle Tweede Wereldoorlog.

Het lied is o.a. gecovered door Nacha Guevara, Sanampay, Reincidentes, Quilapayún, Isabel Aldunate,Savia Nueva, Iris Chacón, César Isella en Suramérica

http://iglesiadescalza.blogspot.be/2011/01/yo-te-nombro-libertad-story-of-song.html
http://es.wikipedia.org/wiki/Movimiento_contra_la_Tortura_Sebasti%C3%A1n_Acevedo

Koorlid Majo aan het woord:
In mei 2014 was ik in Ieper aan de Menenpoort. Ik was er vroeger reeds geweest maar deze keer had ik een heel speciale ervaring terwijl ik door de Menenpoort liep. Daar staan zoveel namen van soldaten die verdwenen zijn in de oorlog, die nooit teruggevonden zijn, die gedood zijn. Jonge mensen met dromen voor een toekomst… hun leven afgebroken in de Groote Oorlog 14-18. Als wij in het lied “yo te nombro libertad” zingen “escribo tu nombre en las paredes de mi ciudad…” komen bij mij steeds de woede en het verdriet boven voor alle leed dat in Centraal- en Zuid-Amerika is gepleegd op boeren, landarbeiders en indigenas die niet akkoord gingen met het regime dat toen de plak zwaaide. Bij mij staat deze ervaring nog steeds op mijn netvlies gebrand, want ik heb dergelijke ervaring ook gehad in Guatemala en El Salvador.
In 2003 was ik, samen met de delegatie Herent, op bezoek bij de Q’eqchi’s in Nimlahacoc, de omgeving van Cobán en in Cahabón, Altaverapaz, Guatemala.
We waren te gast in het dorp Nimlahacoc, waar we samen een Maya ritueel meemaakten. Uit het officiële verslag van Betty: “Voor zonsondergang, zo rond vijf uur in de namiddag, trokken de delegatie en de dorpsbewoners in een lange sliert het dorp uit op weg naar een nabijgelegen heuvel met gedenkteken “ter nagedachtenis van de overledenen van de burgeroorlog”. Als een lange uitgestrekte rij mieren bereikten we de top, waar amper genoeg plaats voor ons allen was om te staan.
Middenin de mensenzee begonnen de Q’eqchi-leiders met de rituelen voor een Maya-offer. Etenswaren, kaarsen, pom en vuur; de vaste ingrediënten. Het vuur laaide zo hoog op en straalde dergelijke gloed uit dat we allemaal terugdeinsden, weg van de hitte.
Ondertussen ging de zon onder, we waren omringd door groene heuvels en dalen en beneden zagen we Nimlahacoc liggen. Boven ons alleen een heldere hemel waar de sterren schuchter tevoorschijn kwamen.
Na het Maya-offer, waarbij iedereen een kleine kaars in de handen kreeg, kwamen de toespraken; over het leed, de pijn en het onrecht dat de Q’eqchi’s was aangedaan en de talrijke slachtoffers die daarbij gevallen zijn en die ze hier herdenken; over de rijkdom van de eigen cultuur, taal en identiteit en de verdrukking van hun rechten en eigenheid…“
Als wij rituelen aanhouden zoals “the last post” is dat niet niks. Het staat symbool voor de vele mensen die hun leven gelaten hebben op de Westhoek, maar ook in het hele land, over heel de wereld. Want ondertussen weten we waar het onrecht overal is aangedaan aan mensen, ook hier in Leuven, Herent, Aarschot….
“Wij mogen niet vergeten….” een ander mooi lied dat we ooit zongen….